Είναι πια προφανές οτι πέρα απο τις αλλαγές σε οικονομικό επίπεδο που χρειάζεται να γίνουν για να αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα την παγκόσμια οικονομική κρίση, πρέπει να γίνουν αλλαγές και σε κοινωνικο-πολιτικό επίπεδο για να αντιμετωπίσουμε την γενικευμένη πολιτιστική -και όχι απλά πολιτική- κρίση που ταλαιπωρεί τον πλανήτη.
Είμαστε μάρτυρες μιας κρίσης κουλτούρας, μιας κρίσης ανθρωπισμού, μιας κρίσης αξιών. Και δεν εννοώ χρηματιστηριακών ( εδώ μπορείτε να αναφερθείτε στο πρώτο μου post σε αυτό το blog: http://rwgmh.blogspot.com/2012/01/blog-post.html ). Οι έννοιες αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη, ειλικρίνεια, αλληλεγγύη έχουν αποκτήσει πλέον μια ουτοπική έννοια και το χειρότερο είναι πως πλέον το θεωρούμε φυσιολογικό και δεδομένο.
Πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί οτι οι άνθρωποι μπροστά στο δικό τους βραχυπρόθεσμο ατομικό ή ομαδικό οικονομικό συμφέρον είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν όλες τις προαναφερθέντες αξίες; Όλα γίνονται στο βωμό της αυτο-εξυπηρέτησής μας. Προέχει και αρκεί το εισόδημα και το lifestyle για να μπορεί να θεωρηθεί κάποιος "αξιόλογος" και να αποκτήσει προσωπικούς θαυμαστές. Βάζουμε στόχους που κατα κύριο λόγο αφορούν στο φαίνεσθαι και αγιάζουμε τα μέσα, όποια και αν είναι αυτά, γιατί έτσι θα πετύχουμε το στόχο. Γιατί; Γιατί "κάποιος" μας έκανε να πιστέψουμε οτι αρκεί να πετύχεις έναν στόχο, είτε αξίζεις είτε οχι. Δεν χρειάζεται να κοπιάσεις. Αν μπορεί ο διπλανός σου να τον πετύχει χωρίς να κουραστεί, μπορείς κι εσύ. Μπορείς να πετύχεις εύκολα εναν στόχο ή να πετύχεις έναν εύκολο στόχο. Τα πρότυπα καταρρέουν για να μπει σε πρώτο πλάνο ο στόχος.
Και τώρα που πέτυχες το στόχο σου, μπορείς να έχεις πολλά απο αυτά που επιθυμούσες. Δεν έχει καμία σημασία αν τα μέσα σου ήταν τίμια, μπορείς να φοράς το κοστούμι που ήθελες και να είσαι κύριος. Βεβαίως, ναι, μπορείς να έχεις πολλά λεφτά, μεγάλο σπίτι, σπορ αμάξι, να σε θέλουν οι γυναίκες, να είσαι εξαίρετο μέλος της κοινωνίας, να είσαι πανίσχυρος. Βάλε τη μάσκα σου, φόρεσε και λίγη κουλτούρα για να ξεχωρίζεις και είσαι έτοιμος! Έτσι κι αλλιώς είσαι αυτός που νομίζουν οι άλλοι οτι είσαι. Μπορείς να είσαι ο κύριος Σέντζας. Ακόμα καλύτερα, μπορεί να γίνεις πρότυπο και για άλλους.
Φυσικά πάντα θέλεις περισσότερα, πάντα θέλεις κι άλλα. Δεν είσαι ποτέ ικανοποιημένος. Όσο περισσότερα παίρνεις, ζητάς ακόμα περισσότερα και η απληστεία σου μεγαλώνει.
Πόση υποκρισία μπορεί να χωρέσει σε έναν μόνο ανθρώπινο εγκέφαλο....
Εντάξει φίλε αναγνώστη, εσύ κι εγώ δεν ανήκουμε στην παραπάνω κατηγορία. Αν όλα τα παραπάνω δε σου φαίνονται γνωστά τότε είσαι είτε πολύ τυχερός ή ανήκεις στην παραπάνω κατηγορία! Κανείς βεβαίως δεν είναι άγιος, μα πλεον εκλείπουν όχι μόνο οι άγιοι αλλά και οι αξιοπρεπείς. Και αυτός είναι κατά την ταπεινή μου άποψη ο σημανικότερος λόγος για την κατάρρευση των ηθικών αξιών και όλων των πασης φύσεως κρίσεων που επακολουθούν.
Τι μπορούμε να κάνουμε για να γίνει ο κόσμος καλύτερος; Πάμε να αλλάξουμε τον κόσμο; Ποτέ δεν πίστεψα οτι μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. Παραείμαι ορθολογιστής για να το πιστέψω. Ίσως η τρελή του Σαγιό να μπορούσε να μας σώσει αλλά δεν υπάρχει. Ο καθένας απο μας μπορεί να αλλάξει τον εαυτό του και να επηρρεάσει σε έναν μικρό βαθμό τον μικρό-κοσμο στον οποίο ζει.
Ο καθένας οφείλει να αλλάξει τον εαυτό του και να παραδώσει στα παιδιά του κάτι παραπάνω απο πλούτη και πολυτέλεια, ΑΞΙΕΣ.
Είναι επίπονο να προσπαθείς να αλλάξεις τον εαυτό σου, αλλά είναι ωραίο το ταξίδι και διδακτικό. Γιατί πάνω απο όλα μαθαίνεις τον ίδιο σου τον εαυτό.
Είμαστε μάρτυρες μιας κρίσης κουλτούρας, μιας κρίσης ανθρωπισμού, μιας κρίσης αξιών. Και δεν εννοώ χρηματιστηριακών ( εδώ μπορείτε να αναφερθείτε στο πρώτο μου post σε αυτό το blog: http://rwgmh.blogspot.com/2012/01/blog-post.html ). Οι έννοιες αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη, ειλικρίνεια, αλληλεγγύη έχουν αποκτήσει πλέον μια ουτοπική έννοια και το χειρότερο είναι πως πλέον το θεωρούμε φυσιολογικό και δεδομένο.
Πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί οτι οι άνθρωποι μπροστά στο δικό τους βραχυπρόθεσμο ατομικό ή ομαδικό οικονομικό συμφέρον είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν όλες τις προαναφερθέντες αξίες; Όλα γίνονται στο βωμό της αυτο-εξυπηρέτησής μας. Προέχει και αρκεί το εισόδημα και το lifestyle για να μπορεί να θεωρηθεί κάποιος "αξιόλογος" και να αποκτήσει προσωπικούς θαυμαστές. Βάζουμε στόχους που κατα κύριο λόγο αφορούν στο φαίνεσθαι και αγιάζουμε τα μέσα, όποια και αν είναι αυτά, γιατί έτσι θα πετύχουμε το στόχο. Γιατί; Γιατί "κάποιος" μας έκανε να πιστέψουμε οτι αρκεί να πετύχεις έναν στόχο, είτε αξίζεις είτε οχι. Δεν χρειάζεται να κοπιάσεις. Αν μπορεί ο διπλανός σου να τον πετύχει χωρίς να κουραστεί, μπορείς κι εσύ. Μπορείς να πετύχεις εύκολα εναν στόχο ή να πετύχεις έναν εύκολο στόχο. Τα πρότυπα καταρρέουν για να μπει σε πρώτο πλάνο ο στόχος.
Και τώρα που πέτυχες το στόχο σου, μπορείς να έχεις πολλά απο αυτά που επιθυμούσες. Δεν έχει καμία σημασία αν τα μέσα σου ήταν τίμια, μπορείς να φοράς το κοστούμι που ήθελες και να είσαι κύριος. Βεβαίως, ναι, μπορείς να έχεις πολλά λεφτά, μεγάλο σπίτι, σπορ αμάξι, να σε θέλουν οι γυναίκες, να είσαι εξαίρετο μέλος της κοινωνίας, να είσαι πανίσχυρος. Βάλε τη μάσκα σου, φόρεσε και λίγη κουλτούρα για να ξεχωρίζεις και είσαι έτοιμος! Έτσι κι αλλιώς είσαι αυτός που νομίζουν οι άλλοι οτι είσαι. Μπορείς να είσαι ο κύριος Σέντζας. Ακόμα καλύτερα, μπορεί να γίνεις πρότυπο και για άλλους.
Φυσικά πάντα θέλεις περισσότερα, πάντα θέλεις κι άλλα. Δεν είσαι ποτέ ικανοποιημένος. Όσο περισσότερα παίρνεις, ζητάς ακόμα περισσότερα και η απληστεία σου μεγαλώνει.
Πόση υποκρισία μπορεί να χωρέσει σε έναν μόνο ανθρώπινο εγκέφαλο....
Εντάξει φίλε αναγνώστη, εσύ κι εγώ δεν ανήκουμε στην παραπάνω κατηγορία. Αν όλα τα παραπάνω δε σου φαίνονται γνωστά τότε είσαι είτε πολύ τυχερός ή ανήκεις στην παραπάνω κατηγορία! Κανείς βεβαίως δεν είναι άγιος, μα πλεον εκλείπουν όχι μόνο οι άγιοι αλλά και οι αξιοπρεπείς. Και αυτός είναι κατά την ταπεινή μου άποψη ο σημανικότερος λόγος για την κατάρρευση των ηθικών αξιών και όλων των πασης φύσεως κρίσεων που επακολουθούν.
Τι μπορούμε να κάνουμε για να γίνει ο κόσμος καλύτερος; Πάμε να αλλάξουμε τον κόσμο; Ποτέ δεν πίστεψα οτι μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. Παραείμαι ορθολογιστής για να το πιστέψω. Ίσως η τρελή του Σαγιό να μπορούσε να μας σώσει αλλά δεν υπάρχει. Ο καθένας απο μας μπορεί να αλλάξει τον εαυτό του και να επηρρεάσει σε έναν μικρό βαθμό τον μικρό-κοσμο στον οποίο ζει.
Ο καθένας οφείλει να αλλάξει τον εαυτό του και να παραδώσει στα παιδιά του κάτι παραπάνω απο πλούτη και πολυτέλεια, ΑΞΙΕΣ.
Είναι επίπονο να προσπαθείς να αλλάξεις τον εαυτό σου, αλλά είναι ωραίο το ταξίδι και διδακτικό. Γιατί πάνω απο όλα μαθαίνεις τον ίδιο σου τον εαυτό.
